O Club da Calceta, XIII Premio Arcebispo Iván San Clemente

Un dos agasallos que recordo con máis nitidez ter recibido polos reises foi unha estupenda maquiniña de facer calceta, a “Tricotosa”, como así a lembrarán moitas nenas da miña quinta (daquela seica inda non caeran na conta do xoguete unisex).

Con ela tecía trapiños de cores -a máquina a pesar das excelencias coas que nos convencía a publicidade non daba para moito máis-  e canto prestaba tanto ver como cada liña de cor se xuntaba coa inmediatamente anterior a modo de cálido arco da vella! Xa non podiamos pensar noutra cousa que nas decenas de minibufandiñas que locerían as nosas bonecas… dende entón, asociada á lá de cores  e ós trapiños cos remates espeluxados, quedou illado no me meu maxín con sensación de antigüidade o verbo “calcetar” ou facer punto, unha acción que non sei ben por que se reserva dende hai xa tempo ás mans das mulleres máis maiores, as que peinan canas, e recordos, e agarimos e unha chea de sabedorías de valor incalculable que o tempo reserva so para elas.

XIII Premio Arcebispo Iván de San Clemente

Coa súa obra O Club da calceta, a escritora viguesa María Reimóndez, ademáis de gañar o XIII Premio Arcebispo Iván de San Clemente, retoma este tópico para facer del un inicio de camiño, da man de Elvira, unha calcetadora nata. Así, o libro, coma se dun xersei se tratase, mata dous puntos no medio, dá volta do revés,  mata dous á ida,  dá volta do dereito, mata dous á volta, e así ata entretecer a nova vida de seis mulleres de xeracións e sustratos ben distintos, pero unidas por un espacio común, rodeadas de lá e cestos cheos de agullas.

Matilde, Anxos, Rebeca, Elvira, Luz e Fernanda acadan un lugar de seu para recuperar a figura da tía Davinia, un exemplo de muller loitadora e soterrada como moitas que o foron no seu tempo, aproveitan o pouco que saben dela para sacar á luz a guerreira que todas levan dentro.

O club da calceta é un club no que dá gañas de entrar sempre, para botar unhas risas, para forxar o proxecto que leva hai tempo xa no fondo do cesto, mesturado coas agullas e sobre todo para convertir as mans propias nas dunha muller maior, desas que sempre semellan ser tan sabias.