Cristina Corral
(…) Exercer a tenrura como un acto terrorista (…)
Dicía meu pai que a xuventude é unha enfermidade que vai curando cos anos. E as persoas que estamos preto do mundo adolescente non podemos estar máis de acordo , nin entender mellor como acontece este belixerante proceso de “muda de pel” (Mudas de pel / e nós contigo). Unha imaxe brillante que nos descobre, non sen certo pudor, Carlos Negro no seu derradeiro poemario que titula “O tempo dos lagartos”.
Canda esta última, decenas de imaxes do poemario -sempre tremendamente visuais- fálannos de compartir a vida con alguén que semella ter morto -ou sido asasinado- nun cuarto infantil (Neste cuarto cometeuse un crime/ainda que non conste/ ningún cadáver) sen que ninguén na casa se percatase (Escribo outra vez a palabra infancia/e unha voz interior responde: / esta historia xa non está dispoñible.), para voltar resucitado nunha habitación na que os vocablos son moitas veces, algún «si», pero casi sempre un «non» (o dialecto dos monosílabos), se hai sorte… e se non a hai, pois un mundo de abismos que só pode encher o silencio, ou alguna mirada esquiva á volta do corredor (A nosa interpretación da tenrura:/ un choque de ombros/ ao nos cruzar na escaleira.) , onde sempre vai frío… (A adolescencia son ángulos que se tensan, /portas fechadas e silencios como baldosas).
Un estrano na propia casa
Ser un estrano na propia casa é a sensación que percorre “O tempo dos lagartos” (Ir vendo/como o tempo desordena / as estancias e nos obriga ao desaloxo), un xeito escrito de deambular polas propias paredes, coma se foran alleas de repente, do mesmo xeito que os réptiles se acomodan por obriga ao sol nas tapias e nos muros dos descampados, só para se arrastrar, rápido e de xeito esquivo, coa consigna de non ser vistos, de non ser oídos, para non ser ninguén, para non seren nada… (A fractura, / e logo, durante horas,/ un silencio amarelo/ onde toman o sol os lagartos).
Enfiado coa axuda de Raquel Senra, quen lle pon o ton frío e nocturno coas súas imaxes ás palabras de Negro, paseamos por un campo de escamas, ás veces xélidas, ás veces iluminadoras, que semellan ser o rastro do que ben puido ser unha batalla (Cada cinco minutos,/ unha batalla por un centímetro de orgullo,/ un combate por ver quen inflinxe o golpe máis baixo) que nalgún intre remataría en guerra… máis por sorte, seica ao final, non foi.
